"Geef mij je angst,..."

Zes jaar geleden had ons gezin een drukke tijd achter de rug. Na een zeer langdurige verbouwing van een jaar, konden we eindelijk weer in ons eigen huis gaan wonen.
Het was een mooi huis geworden. Al onze dromen hadden we verwezenlijkt. Er zat van alles in, onder andere een schitterende woonkeuken, een heerlijke badkamer, een ruime studeerkamer, en voor ons allemaal, prachtige grote slaapkamers.

Daar was zeer hard voor gewerkt door Manlief. Jarenlang was hij, dag en nacht, op pad geweest om opdrachten binnen te halen en uit te voeren. Vrouwlief redderde ondertussen de boel in 't piepkleine vakantiehuisje met de 4 kinderen, en had de verantwoording voor de verbouwing,...

Die verbouwing kwam uiteindelijk onze neus uit, wat waren we blij toen we eindelijk weer 'thuis' waren,... Toen alles weer een beetje zijn gangetje ging, besloot ik een huisjesquilt te maken. Ik zocht een patroon uit, en begon rustig aan het eerste huisje (Feestelijk patchwork, van Karin Pieterse).

Terwijl ik daar mee bezig was, ging het ondertussen helemaal niet goed met DH. We dachten aan een burn-out, en besloten in overleg met onze dokter, dat hij het 'eventjes' rustig aan moest doen.
Nou, dat hielp niet echt. DH werd zieker en zieker, en kon helemaal niets meer. Er was echter verder, geen vuiltje aan de lucht. Want onze verzekeringen en financieën waren uitstekend geregeld door een mannetje bij onze bank. Dachten we,...

Dat mannetje vertrok ineens bij de bank, en toen bleek er helemaal niets geregeld te zijn,... We zaten in een vreselijke financiële situatie. Maar hadden daar letterlijk geen oog voor, omdat DH weer beter moest worden.
Ondertussen bedacht ik me dat we waarschijnlijk toch over 'n tijdje moesten verhuizen. Ik besloot om een weg om de huisjes heen te maken.

 
Omdat ik altijd een lief en warm thuis voor mijn dierbaren wil maken, borduurde ik onze voorletters midden in een keltisch patroon. Aangezien het voor mij niet uitmaakt waar ik woon, als het maar met m'n gezin is, besloot ik 4 kompasrozen te maken, de 4 windrichtingen,... (patroon oude Ariadne)

Toen de quilt af was, was ook het moment daar, dat ik ervoor moest zorgen om in één week een ander huis voor ons te vinden. De bank kwam op alle eerder gemaakte afspraken terug, en besloot om tot een gedwongen openbare verkoop op zeer korte termijn, over te gaan.
Daar kwam ik achter, toen ik op maandagmorgen 8 uur iemand aan de deur had, die het huis wilden zien,... Mensen stonden voor de ramen naar binnen te kijken. Groepjes opkopers reden in dure auto's langzaam voorbij.

Het huis is voor een schandalig lage prijs verkocht. Een paar maanden later voor tonnen meer doorverkocht,..
Ja, zo kan het gaan,... in de maanden die achter ons lagen, hadden we al onze vrienden verloren,... maar we hadden mekaar nog.
In een verdwaasde toestand heb ik al onze spullen ingepakt, dat kon gelukkig wel. Ik vouwde m'n quilts op, en zocht als een gek naar een ander huis. Gelukkig hebben we lieve ouders, zij lieten ons niet vallen.

Toen ik later m'n huisjesquilt bekeek, dacht ik, hoe kan het toch dat deze quilt zo lief en vrolijk is?! In zo'n rottijd, dat je niet weet hoe je de dag door moet komen. Waarom zijn het geen donkere huisjes geworden?
Nu weet ik het antwoord wel. Die zonnige lapjes hebben me geholpen in die zwarte tijd. Het is me inderdaad gelukt om weer een fijn thuis te scheppen. De grootte van een huis maakt niet uit, als je mekaar maar hebt,...
Daarom raak ik altijd diep ontroerd bij 't liedje van André Hazes, "Geef mij je angst",...Helaas kan ik het alleen maar laten horen in de versie van Guus Meeuwis. (<== klik)

Verder is het niet m'n bedoeling om een zielig sensatieverhaal te schrijven. We hebben een tijd achter ons gelaten, waarin mensen ontzettend over ons kletsten. Ik wil gewoon mijn eigen verhaal vertellen, over een periode in mijn leven,...Een periode waarvan ik nu weet, dat heel veel mensen zoiets meemaken. Er rust alleen een taboe op!