"Spookachtig wit,..."

Soms zit het mee, soms zit het tegen, bedacht Supergoof. Op onverklaarbare wijze voelde ze zich ineens hondsberoerd,... Was het misschien een beginnend griepje,...? Welnee, dat kon absoluut niet, aldus een lachende Loretta van Max, tijdens een item over de griepprik. De griep was tenslotte nog niet gesignaleerd in Nederland dus iedereen die daarom thuis bleef,...

Oké, geen griep dus, maar wat dan? Het gevoel 'helemaal van de wereld te zijn', geen eetlust te hebben, en er uit zien als een spook, dat reclame kon maken voor een witter dan wit wasmiddel, was niet de Supergoof in haar normale doen,...

Het zou weleens een allergische reactie kunnen zijn op iets dat in het eten zat, ... misschien, want het was hoofdzakelijk giswerk. Het wachten was op de juiste medicijnen, en voorlopig zat er niets anders op dan de buitenwereld even vaarwel te zeggen,...

Ineens was het niet meer nodig om overvliegende ooievaars en 'n altijd om aandacht vragende mobiele telefoon in de gaten te houden. Het was tijd, om op de bank te liggen, omringd door honden. Verwend te worden door een lieve DH, en als het wattenhoofd dat toestond een bladzijde te lezen of een hartje te maken,....

Het gaat al weer wat beter.
De medicijnen zijn geslikt, de eetlust komt terug en de bultjes zijn met de noorderzon vertrokken,.... Nu nog eventjes 'lekker zielig zijn' en verwend worden, en weer een normaal gezond kleurtje op de witte wangen zien te krijgen.

En de hartjesquilt begint al aardig op te schieten,...