"Bloemenwinkel"

Al heel vroeg op de woensdagmorgen,

stap ik de bloemenwinkel binnen.

Kan ik u helpen vraagt de Mevrouw van de Bloemenwinkel, 

of wilt u eerst even rond kijken?

Nou ik weet het eigenlijk al, zeg ik.

Die rozen daar, die hele grote roze,

daar wil ik graag een boeket van. 

En wilt u er nog iets bij?

Een ander bloemetje, of wat groen er tussen?

Nee,

dat hoeft niet.

De rozen zijn voor m'n moeder, en ik denk dat zij het boeket zo het mooiste vindt.

Dat snap ik, zegt de Mevrouw van de Bloemenwinkel,

laat de rozen spreken, zij zeggen alles, 

en nog een knuffel er bij, en uw moeder weet meteen hoe gek u op haar bent.

Geniet er van mevrouw, zegt ze, nu het nog kan.

Ja, zeg ik, dat doe ik ook, elke woensdag ga ik naar Ons Mam.

Dat is mooi zegt de mevrouw, mijn moeder is overleden, en daarvoor had ze Alzheimer, ze wist al jaren niet meer wie ik was.

Die woorden bleven de hele ochtend in m'n hoofd zitten.

Ik gaf Ons Mam een lieve knuffel en zij mij ook.

Ik sneed de rozen schuin af en schikte ze in de vaas, 

ondertussen schonk Ons Mam de koffie in en legde de gebakjes op de bordjes. 

Heel voorzichtig zette ze alles op het dienblad dat op de rollator klaar staat, en zo reed ze naar het plekje bij het raam, waar we altijd samen zitten.

Terwijl we zitten te smikkelen en te babbelen, 

en nog meer babbelen, 

en ik wat woensdagse  'raampjes lap',

heeft Ons Mam de grote ramenlap lekker warm op schoot liggen. 

Ze strijkt over de raampjes, wijst wat stofjes aan.

En,

 we genieten van ons (woens)dagje,

en van de prachtige rozen.

Fijne dag allemaal,

en