Daar ben ik weer, je jongste dochter.
Het is nu twee jaar geleden dat jij overleed na een zwaar ziekbed. Rond deze dagen staat de tijd altijd even stil.
Dan komen de herinneringen naar boven. Het eerste jaar waren dat vooral de laatste momenten met jou.
Maar nu is dat aan het veranderen, het is tenslotte AL 2 jaar geleden.
"AL",
tenminste dat schrijf je dan, maar zo voelt het niet.
Ik mis je nog heel erg. Natuurlijk slijt het verdriet.
Dat is in dit tweede jaar gebeurd.
Gelukkig.
Want daardoor wist en voelde ik weer ineens hoedat jij eerst was, voordat je zo ziek werd.
Mijn lieve pap, die zo gek kon doen. Die grapjes maakte, en zelden boos werd.
En dat is heel fijn, dat wilde ik je even zeggen
Je zult het wel druk hebben daar boven op je wolkje.
Het is tenslotte hier op aarde allemaal sport wat de klok slaat. En daar ben jij een groot fan van.
Je kunt nu natuurlijk hartstikke makkelijk van de ene wedstrijd overschakelen naar de andere. En waarschijnlijk zal er ook niemand meer voor het beeld lopen.
Want, eerlijk gezegd, daar kon je best wel een klein beetje geïrriteerd door raken.
Maar misschien was je dat laatst ook, toen Nederland aan het voetballen was?
Weet je nog pap die *80* bloemetjes die ik toen maakte?
Ik heb er nog steeds niets mee gedaan. Op de één of andere manier werd het quiltje droevig, en dat wil ik niet.
Jij was immers een vrolijke pap.
Ik heb nu 2 ideeën voor een quilt. Moet er nog effe over prakkizeren, en dan gewoon beginnen.
Maar, ik zie jou in gedachte al knikken, van dat komt wel goed, dat kan die krullebol wel.
Dag pap,
groetjes van je jongste dochter.
O ja pap wacht even, hier ben ik weer, er is een kleinkind dat wel wat extra steun kan gebruiken,
niet vergeten hè,
dat je onze beschermengel bent,...
;o)
Het verhaal van de 80 bloemetjes is hier (klik) te vinden.